Bir haftadır yeni evimizdeyiz... Geçen cumartesi taşındık, daha doğrusu herkes taşındı ben daha çok yatarak, oturarak, uyuyarak olaya iştirak ettim. "Bundan sonra hep ben hamileyken taşınalım." diye şakalaşsam da, yok yok sağlık gibisi yok, insan işlerini başkası yaparken kendini çok aciz hissediyor. İşte taşınma ve yerleşme öykümüzden bir kare... Anne dinleniyor. Baba, İlhan Dayı'nın matkapla tavana açtığı deliğin tozlarını süpürgeyle çekerken, cam bir tencere kapağıyla da gözlerini koruyor :)
Artk, Batu'yu daha da heyecan ve sabırsızlıkla bekliyoruz. Gerçekten çok az kaldı. Tıbba göre 3 gün sonra gelmeli ama benim oğlum sanki daha 1 hafta 10 gün gelmeyecekmiş gibi hissediyorum. Yarın doktor randevumuz var, bakalım doktorumuz ne diyecek.
Bu arada Zehra Ada Bebek 5 Ekim itibariyle hayatta, Batu ve Mert kardeşini bekliyor :) Tabi Aycan, Eda, ben tüm süreci beraber geçirince heyecanımız bir kat daha arttı...Artık bir an önce gelsinler de sevelim istiyoruz :)
