Diye yazmaya başlamıştım ama sen o kadar çok vakit alıyorsun ki bebeğim, bir daha da elim deyip yazamadım. Vakit alıyorsun ama bu vakit öyle doyumsuz öyle güzel ki, seni ne kadar izlesem doyamam.
Şu anda sepetinin içinde arada mıkırdananrak da olsa uyuyorsun ve ben bu sefer bu yazıyı tamamlamayı umuyorum. Uyuyuşuna bakarak bunun beş dakika mı 3 saat mi süreceğini kestirmek maalesef imkansız.
Seninle her an çok keyifli, hatta gaz sancılarıyla karnını çeke çeke ağlayıp, anneni babanı sana yeterince yardım edemedikleri için çaresiz hissettirdiğin anlar bile…
İlk günlerde memeyi tutmayı beceremiyordun pek, sen ememeyince benim göğüslerim şişiyordu ve bu sefer sen memeyi hiç tutamıyordun, ve ben seni yeterince doyuramadığım için çok kötü hissediyordum kendimi… Hatta hastaneden çıkmaya bile korktum, orada hemşirelerin desteği bana güven veriyordu çünkü, bu sebeple bir gün gecikmeli geldik evimize…
Sonra, emmeyi öğrendin Tabi yine çok uzun sürüyor çünkü minik çene kasların çok çabuk yoruluyor, bir emiyor bir bırakıyorsun, ama annen sabırla bekliyor bitirmeni
(eveeet yine ağlamaya başladın, bakalım ertesi ne zaman….)
Günler sonra…
Batu’m benim,
Bugünlerde sen 6 haftalık bir bebek oldun, çok tatlısın ve günden güne büyüyorsun… Herkes seni o kadar çok seviyor ki, sevgi dolu, candan, pozitif bir çocuk olacaksın diye umuyorum.
Hafta sonu artık annenle baban seni çok gezdirdiğinden mi yoksa olacağı mı vardı bilmiyorum, ilk defa hasta oldun. Öksürüyor ve emdiğini kusuyorsun ve benim her seferinde içim gidiyor. Bu hastalıklar daha büyük hastalıkları savuşturuyordur diyerek kendimi avutuyorum. Ama o kadar tatlısın ki köhür köhür öksürürsek bile arada sana aşkla bakan anneciğin ve babacığına gülücük atmaktan gerş durmuyorsun…İnşallah, hemencik iyileşirsin…
